....
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα αποτελεί ένα δύσκολο αλλά απαραίτητο βήμα προς αυτή τη νέα πραγματικότητα που οραματιζόμαστε για τη χώρα.
Απαραίτητο βήμα, γιατί συχνά, αυτό που ενδεχομένως μας θίγει και μας πληγώνει ατομικά, είναι και αυτό που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε ως σύνολο.
Κατανοούμε, λοιπόν, πλήρως τις ατομικές δυσκολίες των επαγγελματιών που έχουν συνηθίσει, δεκαετίες τώρα, να απολαμβάνουν συγκεκριμένα προνόμια. Όμως θα πρέπει πλέον τώρα να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα.
Αν το κοινό καλό, -και το δημόσιο συμφέρον θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας στόχος-, είναι η προτεραιότητά μας, τότε οφείλουμε να διαμορφώσουμε μία επαγγελματική αγορά χωρίς διακρίσεις, που να διασφαλίζει την ίση πρόσβαση στην άσκηση των επαγγελμάτων .
Θεωρώ όμως, ότι η δύσκολη πορεία της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων δεν θα πρέπει να είναι μία πορεία σαρωτική. Σήμερα, μια και επιθυμούμε την εκ των βάθρων αλλαγή, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε επάγγελμα όχι αποκλειστικά μέσα από το πρίσμα της άρσης των περιορισμών άσκησής του, αλλά βελτιώνοντας τις διαχρονικές προβληματικές πτυχές του.
Θα ήθελα να αναφερθώ συγκεκριμένα στο επάγγελμα, του αρχιτέκτονα.
Θεωρώ ότι το επάγγελμα του αρχιτέκτονα αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση και ότι οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε με ιδιαίτερη ευαισθησία και προσοχή. Η διασφάλισή του συνδέεται άμεσα με την υποχρέωσή μας να προστατέψουμε ως κόρην οφθαλμού, το δομημένο και φυσικό περιβάλλον της χώρας μας. Μια υποχρέωση, που έχει να κάνει με την ποιοτική και ανθρωποκεντρική ανάπτυξη που επιθυμούμε να επιτύχουμε ως Κυβέρνηση, ως μόνη ουσιαστική διέξοδο από τη σημερινή κρίση.
Νομίζω ότι δεν θα διαφωνήσετε μαζί μου ότι στην προσπάθειά αυτή, ο ρόλος του αρχιτέκτονα και της Αρχιτεκτονικής, της μεγαλύτερης των Τεχνών, είναι καταλυτικός.